De laatste paar weken!

Lieve allemaal,

Ik kan haast niet geloven dat ik hier al drie maanden zit. De tijd is echt omgevlogen!

Twee weken geleden zijn May en ik op een vrijdag een weekend naar Cape Coast gegaan, waar we een groep vrijwilligers uit Mamfe zouden ontmoeten. Toen we daar aankwamen was het al behoorlijk laat en hadden we enorme trek, gelukkig vonden we al snel een restaurantje: Baobab House. Dit is onderdeel van de Baobab Children Foundation, dat bestaat uit het restaurant, een winkeltje, een conferentiezaal en een guesthouse. Alle winst die ze maken gaat naar een school voor kinderen met een beperking, die nergens anders in Ghana een kans kunnen krijgen. Deze kinderen krijgen voornamelijk creatieve educatie, ze leren tassen, sieraden, zeep, kleding, schilderijen en zelfs rieten meubels te maken, wat weer verkocht wordt in het winkeltje. Een ontzettend mooi initiatief, vandaar ook dat May en ik er een keer hebben gedineerd en twee keer hebben ontbeten!

Na het eten zijn we naar Oasis Beach Resort gegaan, een hotel aan het strand, waar meer obruni’s zijn dan Ghanezen. Hier hebben we gezellig met de andere vrijwilligers wat gedronken, onder het genot van een drumvoorstelling en muziek. We zijn veel te laat naar bed gegaan, want we moesten de volgende dag vroeg op. Dit had uiteindelijk helemaal geen zin, want op weg naar onze bestemming kreeg een van de taxi’s een lekke band en op de terugweg werd onze taxi aangehouden door de politie omdat de achterband in een te slechte staat was. Gelukkig hebben we wel een leuke ochtend gehad. We zijn naar Kakum National Park geweest, waar we de Canopy walk hebben gedaan. Dit is een 300 meter lange tocht ,van platform naar platform over zeven touwbruggen, variërend van 10 tot wel 40 meter hoogte! Heel erg gaaf, maar soms best een beetje eng haha.

’s Middags hebben we een rondleiding gehad in Cape Coast Castle. Onze gids was echt de beste gids die ik ooit heb gedaan. Zijn verhaal over de slavenhandel in Ghana was zeer indrukwekkend, meerdere mensen raakten geëmotioneerd of moesten zelfs huilen. Het is een prachtig kasteel, maar het heeft een verschrikkelijk verhaal. Het is afschuwelijk en eigenlijk niet voor te stellen dat mensen zo met elkaar om kunnen gaan.
Na deze toeristische dag hebben we een heerlijke pizza gegeten in het hotel. Toch wel fijn om weer een keer ‘normaal’ te eten. Op zondagochtend zijn we naar Elmina Castle in Elmina gegaan, ongeveer 15km ten westen van Cape Coast. Ook hier kregen we een zeer gedetailleerd verhaal over de slavernij. Helaas voelde ik me al de hele ochtend niet zo lekker, dus besloten May en ik om naar huis te gaan in plaats van nog even naar het strand. Gelukkig maar, want op weg terug naar huis heb ik overgegeven in de trotro (beschamend! Gelukkig was ik voorbereid en had ik een plastic zakje.).


Maandagmiddag hebben we met het hele gastgezin May uitgezwaaid. Echt heel erg jammer dat ze weg is, we konden het super goed vinden samen! Nadat ze weg was begon ik me steeds slechter te voelen. Maandagnacht was ik zo beroerd dat ik niet eens in staat was om mijn bed uit te komen en mijn hostmoeder te waarschuwen. Dinsdagochtend was ik zo uitgedroogd dat ik naar het ziekenhuis moest, waar ik de hele ochtend en middag aan het infuus heb gelegen. De doktoren hebben me injecties gegeven en ik kreeg een antibioticumkuur mee naar huis. Gelukkig had ik geen malaria, maar helaas wel een ernstige bacteriële infectie, waarschijnlijk omdat ik iets verkeerds had gegeten... ‘Mama’ Esi was heel erg lief voor me, ze kwam steeds even bij me kijken of me een knuffel geven en maakte allemaal lekkere hapjes voor me klaar. Het was wel ontzettend fijn dat zij er was!
Er was alleen een probleem toen we thuiskwamen uit het ziekenhuis. May had maandagmiddag uitgeprobeerd of het water stroomde, maar was vergeten de kraan weer dicht te draaien. Dinsdagochtend is het water weer gaan stromen en is de HELE kamer ondergelopen met water. Er stond minstens een laag van 1-2 cm. Ik had wel medelijden met Esi, die al de hele dag bij mij in het ziekenhuis geweest was en nu ook nog samen met mij al het water uit de kamer moest scheppen met emmers... Beter opletten de volgende keer!

In de loop van de week voelde ik me steeds beter en vrijdag kon ik dan ook voor een nachtje naar een aantal Duitse vrijwilligers toe die we bij de Wli Falls hadden ontmoet. We hebben het heel gezellig gehad en de hele zaterdagmiddag muziek gemaakt en gezongen. Ze wonen nogal afgelegen en het leukste was eigenlijk nog om helemaal in mijn eentje de weg proberen te vinden (wat uiteindelijk ook gelukt is haha). Zaterdagavond ben ik weer naar Dodowa gegaan, want zondagochtend zou de nieuwe vrijwilliger aankomen. Leuke verrassing: het is een meisje van zeventien, ze heet Nikki en ze komt uit Nederland! We hebben haar zondagmiddag meteen meegenomen naar de waterval in Dodowa, waar we een gezellige middag hebben gehad met Esi en alle vier de kinderen.
Het is wel heel fijn dat Nikki er is, nu heb ik tenminste weer iemand om gezellig mee te kletsen, aangezien ik me deze week toch nog niet helemaal honderd procent goed voelde.


Ik had me voorgenomen om op mijn laatste dag terug te gaan naar Mamfe en Akropong om iedereen gedag te zeggen, maar omdat ik me niet goed voel zou dat een beetje veel worden als ik ’s avonds ook het vliegtuig in moest. Gelukkig begreep mijn projectsupervisor helemaal dat ik daar naartoe wilde en vond hij het prima dat ik gisteren niet ging werken, maar in plaats daarvan naar The Hills ging.
Ik ben zo blij dat ik dat heb gedaan! Het was fijn om afscheid te kunnen nemen van mijn hostmoeder Naomi, en echt helemaal geweldig om alle kindjes in de Daycare weer te zien! Ze waren zo enthousiast toen ze mij zagen, ze bleven de hele ochtend om me heen hangen en knuffels geven. De leraressen vonden het ook leuk dat ik gedag kwam zeggen en voor een keertje vonden ze het niet eens erg dat de kinderen niet braaf in de klas bleven zitten;) Het was wel heel moeilijk om definitief afscheid van ze te nemen. Gelukkig heb ik alle foto’s nog en, het belangrijkste, ook alle herinneringen!


Om tien uur vanavond ga ik het vliegtuig in en over een uurtje of zestien sta ik als het goed is weer veilig op Nederlandse bodem. Een heel gek idee. Ik ga iedereen hier ontzettend missen, maar ik ben ook wel een beetje enthousiast om thuis iedereen weer te zien! Ik houd jullie op de hoogste en zal nog een kleine update plaatsen zodra ik weer thuis ben!

Liefs en tot snel, Iris