Ebola of geen ebola?
03 Februari 2015 | Ghana, Akropong
Als ik alle foto's op facebook en snapchat zie van besneeuwde tuinen, schaatsen en sneeuwpoppen, word ik toch wel een heel klein beetje jaloers. Een héél klein beetje, want ik zou de zon hier toch voor geen goud willen ruilen. Oke, misschien alleen op de momenten dat ik urenlang in een overvolle en stikhete trotro zit te wachten tot we eindelijk vertrekken (zaterdag de 24e). En wat is het fijn als je dan na drie uur eindelijk op je bestemming aankomt (een bowlingcentrum in la Badi, als verrassing voor ons hostzusje Erica) en je daar te horen krijgt dat de elektriciteit niet werkt en de generator kapot is... Gelukkig zaten we niet bij de pakken neer en besloten we over de rotsen richting de zee te klimmen. We vonden een beschut plekje waar de zee tussen de rotsen door over het 'strand' stroomde, net groot genoeg om in pootje te baden. Dit was de eerste keer dat Erica ooit in de zee is geweest! Ik heb haar wat dingen verteld over eb en vloed en dat er zout in het zeewater zit. Ze vond het vreemd dat ze het zout niet kon zien, dus heb ik een flesje met zeewater gevuld en dit thuis in een pannetje gekookt, zodat ze het zout kon zien dat op de bodem achterbleef. Ze was helemaal verbaasd!
Na ons strandbezoek hebben we heerlijk geluncht en zijn we met de trotro teruggereden naar Madina, waar we over de markt wilden lopen. De lucht werd echter binnen drie seconden pikzwart en er stak een heel sterke wind op... Dat voorspelde niet veel goeds... Zo snel als we konden hebben we naar de goede trotro gezocht (er stonden er ongeveer honderd) en we konden er nog net in springen voordat het onweer losbarstte. Hele straten overstroomden, het verkeer lag plat door verscheidene ongelukken en bliksemschichten sloegen in op een paar meter afstand van onze trotro. Het duurde een uur voordat we eindelijk de parkeerplaats af waren, en nog eens meer dan een uur tot we thuiswaren. En natuurlijk kon het raam aan mijn kant niet dicht, waardoor ik uiteindelijk helemaal doorweekt aan kwam. Toch fijn dat mijn Ghanese medepassagiers er hartelijk om konden lachen... haha.
De dag had helaas een erg vervelende afloop: Anne was 's avonds buiten om een sigaret te roken en had haar mobiel in haar hand, toen plotseling een jongen van een jaar of tien de hoek om kwam rennen, de mobiel uit haar hand griste en wegrende. Ze was helemaal in shock, dus het duurde even voor ze besefte wat er was gebeurd en ons waarschuwde. De jongen hebben we helaas niet meer kunnen vinden, dus heeft Anne een nieuwe mobiel moeten kopen. Die zijn gelukkig niet zo duur hier in Ghana, maar we beseffen wel dat we nog beter op onze spullen moeten letten!
Dinsdagavond zijn we uit eten geweest bij de Grill omdat het de laatste avond van Marcus was. Ghana speelde op dat moment een voetbalwedstrijd in de Africa Cup, dus hebben we na het eten de wedstrijd afgekeken. Naomi, onze hostmoeder, is een groot fan van voetbal en het was geweldig om te zien hoe ze uit haar dak ging toen Ghana won!
Twee weken geleden heeft Projects Abroad laten weten dat ze moeten stoppen met vrijwilligerswerk in drie van de zes regio's in Ghana. Dit omdat de interesse in Ghana ontzettend is afgenomen vanwege het ebolavirus. Op dit moment zijn Anne en ik de enige twee vrijwilligers hier in de Akuapem Hills, dus ook wij merken dit natuurlijk. In de westerse wereld horen wij verhalen over inwoners uit de getroffen landen die bang zijn dat onze artsen ebola met zich meebrengen, in plaats van dat ze naar die landen gaan om juist te helpen. Dit wordt bij ons afgedaan als 'dom' en 'onwetend'. Het ironische is dat nu blijkt dat wij juist degene zijn die dom en onwetend zijn: er is GEEN EBOLA in Ghana, en dat is er sinds de uitbraak ook absoluut NIET geweest. Het land is volkomen veilig, en het is ontzettend zonde dat er hier niet meer mensen geholpen kunnen worden, omdat vrijwilligers bang zijn voor iets dat er niet is. Naomi vertelde zelfs over een jongen uit Frankrijk, die vier dagen voor zijn oorspronkelijke vertrekdatum zijn vlucht omzette, zijn spullen pakte en verdween, op weg naar huis. Hij was namelijk verkouden, maar was er zelf van overtuigd dat hij ebola had. Niemand hier heeft ooit nog iets van hem gehoord. Dit is natuurlijk wel een extreem apart geval haha.
Maar goed, het aantal vrijwilligers hier is dus niet spectaculair, en dat heeft als gevolg dat we geen socials hebben. Een social houdt in dat je een of twee keer per week met alle vrijwilligers in de regio iets leuks gaat doen. Gelukkig beginnen we vanaf deze week wel weer met het 'readingproject': elke donderdag bezoeken we een basisschool en krijgen we vier of vijf kinderen aangewezen die aan ons een Engels boek voor moeten lezen, waar wij ze dan bij kunnen helpen. Een ontzettend leuk idee!
Anne en ik hebben overigens besloten dat we wel gewoon gaan reizen, ook al zijn we maar met z'n tweeen. Komend weekend gaan we naar Kumasi, de grootste stad in Ghana. Afgelopen weekend hebben we alvast een voorproefje gehad en hebben we de Botanische tuinen in Aburi bezocht. We zijn ook weer naar de woodmarket geweest, waar we twee andere vrijwilligers tegenkwamen die we al een paar keer eerder hebben ontmoet, Tim en August, en hebben een tijdje met ze staan praten. We hebben wat armbandjes met namen erop besteld, die we deze week op kunnen halen. Hierna hebben we de taxi gepakt naar Mampong en hier Tetteh Quarshie's cocoa farm bezocht, de eerste cocoa farm in Ghana. We kregen een rondleiding van een aantal jongens van onze leeftijd, en mochten zowel ongedroogde als gedroogde cacaobonen proeven. Het was heel interessant om te zien en te horen (en te proeven)! De dag verliep tot op dat moment eigenlijk precies zoals gepland! Maar... Ghana zou Ghana niet zijn als er niet toch iets mis zou gaan... We hadden allebei dringend geld nodig en gingen langs de bank, waar we erachter kwamen dat de pinautomaat stuk was, net als alle andere automaten in de omgeving. Dit betekende dat we zondag 'verplicht' naar Accra-mall moesten om daar geld te pinnen... Wat jammer zeg haha.
Ik ben de vorige keer trouwens helemaal vergeten om te vertellen over de Dirty Day! Iets meer dan twee weken geleden was het bouwproject bij het weeshuis af, en kon het klaslokaal, of wat het dan ook precies is, geschilderd worden! Super gezellig, met vijf vrijwilligers en een paar lokale medewerkers van Projects Abroad een ochtendje schilderen! De terugweg naar Mamfe was helemaal luxe: in de laadbak van een truck een uur lang lekker in het zonnetje tussen de bergen door gereden! Ondertussen natuurlijk zwaaiend naar alle kinderen die ons riepen. Hopelijk hebben we snel weer zo'n dag!
M'n minuten zijn bijna om, dus ik sla nu snel m'n verslag op. Volgende keer kan ik alles vertellen over ons eerste echte uitstapje!
Liefs, Iris
Na ons strandbezoek hebben we heerlijk geluncht en zijn we met de trotro teruggereden naar Madina, waar we over de markt wilden lopen. De lucht werd echter binnen drie seconden pikzwart en er stak een heel sterke wind op... Dat voorspelde niet veel goeds... Zo snel als we konden hebben we naar de goede trotro gezocht (er stonden er ongeveer honderd) en we konden er nog net in springen voordat het onweer losbarstte. Hele straten overstroomden, het verkeer lag plat door verscheidene ongelukken en bliksemschichten sloegen in op een paar meter afstand van onze trotro. Het duurde een uur voordat we eindelijk de parkeerplaats af waren, en nog eens meer dan een uur tot we thuiswaren. En natuurlijk kon het raam aan mijn kant niet dicht, waardoor ik uiteindelijk helemaal doorweekt aan kwam. Toch fijn dat mijn Ghanese medepassagiers er hartelijk om konden lachen... haha.
De dag had helaas een erg vervelende afloop: Anne was 's avonds buiten om een sigaret te roken en had haar mobiel in haar hand, toen plotseling een jongen van een jaar of tien de hoek om kwam rennen, de mobiel uit haar hand griste en wegrende. Ze was helemaal in shock, dus het duurde even voor ze besefte wat er was gebeurd en ons waarschuwde. De jongen hebben we helaas niet meer kunnen vinden, dus heeft Anne een nieuwe mobiel moeten kopen. Die zijn gelukkig niet zo duur hier in Ghana, maar we beseffen wel dat we nog beter op onze spullen moeten letten!
Dinsdagavond zijn we uit eten geweest bij de Grill omdat het de laatste avond van Marcus was. Ghana speelde op dat moment een voetbalwedstrijd in de Africa Cup, dus hebben we na het eten de wedstrijd afgekeken. Naomi, onze hostmoeder, is een groot fan van voetbal en het was geweldig om te zien hoe ze uit haar dak ging toen Ghana won!
Twee weken geleden heeft Projects Abroad laten weten dat ze moeten stoppen met vrijwilligerswerk in drie van de zes regio's in Ghana. Dit omdat de interesse in Ghana ontzettend is afgenomen vanwege het ebolavirus. Op dit moment zijn Anne en ik de enige twee vrijwilligers hier in de Akuapem Hills, dus ook wij merken dit natuurlijk. In de westerse wereld horen wij verhalen over inwoners uit de getroffen landen die bang zijn dat onze artsen ebola met zich meebrengen, in plaats van dat ze naar die landen gaan om juist te helpen. Dit wordt bij ons afgedaan als 'dom' en 'onwetend'. Het ironische is dat nu blijkt dat wij juist degene zijn die dom en onwetend zijn: er is GEEN EBOLA in Ghana, en dat is er sinds de uitbraak ook absoluut NIET geweest. Het land is volkomen veilig, en het is ontzettend zonde dat er hier niet meer mensen geholpen kunnen worden, omdat vrijwilligers bang zijn voor iets dat er niet is. Naomi vertelde zelfs over een jongen uit Frankrijk, die vier dagen voor zijn oorspronkelijke vertrekdatum zijn vlucht omzette, zijn spullen pakte en verdween, op weg naar huis. Hij was namelijk verkouden, maar was er zelf van overtuigd dat hij ebola had. Niemand hier heeft ooit nog iets van hem gehoord. Dit is natuurlijk wel een extreem apart geval haha.
Maar goed, het aantal vrijwilligers hier is dus niet spectaculair, en dat heeft als gevolg dat we geen socials hebben. Een social houdt in dat je een of twee keer per week met alle vrijwilligers in de regio iets leuks gaat doen. Gelukkig beginnen we vanaf deze week wel weer met het 'readingproject': elke donderdag bezoeken we een basisschool en krijgen we vier of vijf kinderen aangewezen die aan ons een Engels boek voor moeten lezen, waar wij ze dan bij kunnen helpen. Een ontzettend leuk idee!
Anne en ik hebben overigens besloten dat we wel gewoon gaan reizen, ook al zijn we maar met z'n tweeen. Komend weekend gaan we naar Kumasi, de grootste stad in Ghana. Afgelopen weekend hebben we alvast een voorproefje gehad en hebben we de Botanische tuinen in Aburi bezocht. We zijn ook weer naar de woodmarket geweest, waar we twee andere vrijwilligers tegenkwamen die we al een paar keer eerder hebben ontmoet, Tim en August, en hebben een tijdje met ze staan praten. We hebben wat armbandjes met namen erop besteld, die we deze week op kunnen halen. Hierna hebben we de taxi gepakt naar Mampong en hier Tetteh Quarshie's cocoa farm bezocht, de eerste cocoa farm in Ghana. We kregen een rondleiding van een aantal jongens van onze leeftijd, en mochten zowel ongedroogde als gedroogde cacaobonen proeven. Het was heel interessant om te zien en te horen (en te proeven)! De dag verliep tot op dat moment eigenlijk precies zoals gepland! Maar... Ghana zou Ghana niet zijn als er niet toch iets mis zou gaan... We hadden allebei dringend geld nodig en gingen langs de bank, waar we erachter kwamen dat de pinautomaat stuk was, net als alle andere automaten in de omgeving. Dit betekende dat we zondag 'verplicht' naar Accra-mall moesten om daar geld te pinnen... Wat jammer zeg haha.
Ik ben de vorige keer trouwens helemaal vergeten om te vertellen over de Dirty Day! Iets meer dan twee weken geleden was het bouwproject bij het weeshuis af, en kon het klaslokaal, of wat het dan ook precies is, geschilderd worden! Super gezellig, met vijf vrijwilligers en een paar lokale medewerkers van Projects Abroad een ochtendje schilderen! De terugweg naar Mamfe was helemaal luxe: in de laadbak van een truck een uur lang lekker in het zonnetje tussen de bergen door gereden! Ondertussen natuurlijk zwaaiend naar alle kinderen die ons riepen. Hopelijk hebben we snel weer zo'n dag!
M'n minuten zijn bijna om, dus ik sla nu snel m'n verslag op. Volgende keer kan ik alles vertellen over ons eerste echte uitstapje!
Liefs, Iris
-
03 Februari 2015 - 20:36
José (mam):
Hé lieverd,
Wat leuk om te lezen wat je allemaal hebt beleefd. Het was niet helemaal nieuw voor me want gelukkig hebben we regelmatig contact via whats'app. Dat is wel goed voor mijn moederhart! Wat ontzettend jammer dat er zo weinig vrijwilligers zijn. Er kan nog zoveel mooi werk worden gedaan daar. Misschien zouden ze vanuit Projects Abroad duidelijker informatie moeten verspreiden. Zo zie je maar, ik had toch mee moeten gaan haha. Maar ik vind het ook wel jammer voor Anne en jou omdat het sociale contact met andere vrijwilligers natuurlijk ook heel leuk is. Jullie hebben in ieder geval elkaar!
Doe je voorzichtig komend weekend? Laat maar horen als je weer veilig terug bent. Veel plezier, lekker genieten en een heel dikke knuffel van mij xxxxx Mam. -
03 Februari 2015 - 22:40
Charelle :
Heee lieve Iris,
Ik heb even de tijd genomen om al jouw verslagen te lezen. Echt leuk om te lezen allemaal. Het is gek om te denken dat hier voor mij de tijd gewoon door tikt en dat alles gewoon is terwijl jij in Ghana zit en een totaal andere levenswijze aanneemt. Bij jou zal de tijd denk ik niet 'gewoon' door tikken, als je überhaupt nog naar de tijd kijkt ;). Geniet van je tijd en ga heen waar je heen wilt want je zal als de tijd eenmaal voorbij is niet zo snel meer terugkomen. Ga dus lekker reizen met Anne maar wendt je blik niet af van je bezittingen :) heel veel plezier en geluk! Liefs Charelle -
03 Februari 2015 - 23:16
Awaverkuijl:
Lieve Iris
Wat een geweldig verhaal weer van je en fijn om te horen dat je het nog steeds zo ontzettend naar je zin hebt.
Voor mijn gevoel ben je al veel langer weg,en ik vind het toch wel stil zonder jou,ja echt.
Pas je wel goed op als je naar de stad gaat (vraagteken),?,toch gevonden.
Ik probeer je zo nu en dan te bellen,maar dat wil niet echt lukken.
Tot gauw en een dikke kus je vader -
05 Februari 2015 - 21:22
Corrie Scholman:
Hoi iris,
Vanmiddag ben ik bij je moeder geweest en heb gezellig gepraat. Natuurlijk hebben we het over jou gehad. Ik weet wat ze voelt met een dochter zo ver weg.
Ik hoop dat het een waardevolle ervaring is voor jou. Het klinkt wel zo.
Veel plezier en wees voorzichtig.
Liefs,
Corrie -
08 Februari 2015 - 14:59
Job Verkuijl:
Hey Ieriepierie,
Leuk dat je het zo naar je zin hebt daar in Ghana. Jammer dat er zo veel vrijwilligers afhaken door het Ebola virus. Ze hebben jouw dus extra hard nodig!
Ik lees dat je wat schilderervaring hebt opgedaan, dat komt mooi uit, want dan kan je als je terug komt mij lekker helpen met mijn kamer schilderen :p. Ik moet toegeven dat ik je nog niet heel erg mis, maar ik zou het niet erg vinden als je een paar daagjes terug zou kunnen komen (en daarna weer terug natuurlijk :D).
Nog veel plezier en zorg dat je mobiel niet gestolen word.
Dikke knuffel van je lievelingsbroertje -
13 Februari 2015 - 12:12
José (mam):
Hoi moppie, onderstaand bericht namens oma. Ik heb haar net het hele verhaal voorgelezen.
M'n lieve Irisje,
Ik geniet van je verhalen in Ghana. Ik wou dat ik erbij was. Nu moet ik het me allemaal voorstellen en anders had ik het mee kunnen ervaren. Geweldig! Maar met een beetje veel fantasie kan ik toch voor mijn gevoel met je meeleven.
Heel veel liefs en een dikke pakkerd. Ik zal blij zijn als ik je weer zie.
Oma -
04 Maart 2015 - 15:29
Marjon:
Hallo lieve Iris, voor de derde keer proberen te reageren op al jou mooie verhalen. Volgens je moeder was ik iets vergeten waardoor het mislukte. (Tja.....toch boven de vijftig) Ik hoor natuurlijk ook het 1 en ander van je moeder dus ben op de hoogte van hoe het jou daar vergaat. Echt heerlijk dat je het zo naar je zin hebt ook al gebeuren er soms ook minder leuke dingen. Het lijkt me een fantastische ervaring voor jou dus geniet nog maar even heel erg de laatste weken! Dikke kus Marjon.....en ook wel van Ton en Jelle denk ik
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
