Te veel om te vertellen

Lieve allemaal,

Ik heb al zo'n vijf weken niet meer op mijn blog geschreven vanwege de slechte internetverbinding in Mamfe. Drie weken geleden (op een zondag) heb ik het nog wel geprobeerd, maar op het moment dat ik dit verslag wilde plaatsen viel het internet uit, vandaar dat sommige dingen nu misschien niet meer helemaal kloppen qua tijd. De volgende dag, maandag, was ik van plan het opnieuw te proberen, maar dat liep helaas helemaal anders...

Maandagochtend 16 februari is Emily, een vierjarig meisje dat elke dag naar onze dagopvang komt, aangereden door een auto, met een automobilist zonder rijbewijs achter het stuur. Ze was net met haar overgrootmoeder op weg naar school, toen het mis ging. Ze werd in de goot geslingerd en de auto is vervolgens een tweede keer tegen haar aan gereden. Met een ambulance is ze naar het ziekenhuis in Koforidua gebracht (een rit van een uur), waar de juiste arts niet aanwezig bleek te zijn. Het meisje werd nog eens twee uur vervoerd naar een ziekenhuis in Accra, maar het was helaas te laat. Vanwege het grote aantal inwendige bloedingen hebben de artsen daar haar niet meer kunnen redden.
Iedereen in de dagopvang is er kapot van (gelukkig niet de kinderen, die zijn te jong om dit te beseffen, of om uberhaupt te merken dat er een kindje mist). Voor ons was dit een verschrikkelijke week, omdat er natuurlijk nog zeventig andere kinderen zijn voor wie gezorgd moest worden en we moesten doen alsof er niets aan de hand was. Gelukkig kennen Anne en ik elkaar inmiddels al een tijd en hebben we steun aan elkaar. Afgelopen zaterdag was haar begrafenis. Normaal gesproken wordt er daarbij veel gedanst, gezongen en muziek gemaakt, maar omdat het nu een klein kind betrof dit keer niet. Er hadden zich ontzettend veel mensen verzameld op een groot grasveld, rondom het kistje. Anne en ik hadden een kaart voor de familie van Emily geschreven, die we daar voor al die mensen hebben voorgelezen. De priester heeft de tekst in het Twi vertaald, zodat iedereen het kon begrijpen. Voordat Emily daadwerkelijk begraven werd, zong iedereen een lied in het Twi. Met alle leraressen zijn we als laatste nog langs de familieleden gegaan om ze de hand te schudden en onze steun te betuigen. Zeker deze familie heeft al zo veel te leden gehad: vorig jaar is zowel Emily's moeder als haar oma overleden. Haar vader, overgrootmoeder en vier broertjes/zusjes blijven achter en het was verschrikkelijk moeilijk om al deze mensen zo verdrietig te zien. Vrijdagmiddag (Anne's laatste dag bij de dagopvang) zullen we Emily's graf bezoeken en een bloemetje voor haar achterlaten. Voor ons gevoel kunnen we dit zo goed afsluiten
Emily was een ontzettend lief en vrolijk meisje, stiekem een van onze favoriete kindjes, en ze zal vreselijk gemist worden.


Helaas is dit niet het enige slechte bericht. Mijn allerliefste oma is toen ik hier net een week was in het ziekenhuis terechtgekomen. Inmiddels heb ik te horen gekregen dat de artsen niks meer voor haar kunnen doen. Ze is naar huis gebracht om daar haar laatste dagen door te brengen. Dit had ik natuurlijk nooit verwacht toen ik hierheen ging. Na 93 jaar dachten we dat ze die drie maanden ook nog wel kon overleven. Ik vind het ontzettend moeilijk om hier nu zo ver weg te zijn van mijn oma en mijn familie, zeker omdat ik weet dat het voor hen ook heel zwaar is. Ik heb op skype en via de telefoon met oma kunnen spreken om afscheid van elkaar te nemen. Ik heb overwogen om naar huis te komen voor de begrafenis, maar uiteindelijk toch besloten om dit niet te doen. Alles wat ik tegen oma wilde zeggen heb ik kunnen zeggen en zoals mijn oma zei vlak voordat ik wegging: 'Afscheid nemen gaat niet om de begrafenis, het is het belangrijkste dat wij weten hoe gezellig we het altijd samen hebben gehad en dat wij weten hoeveel we van elkaar houden.' En dat weten we.
Aanvulling: op dit moment is mijn oma gelukkig nog steeds in leven. De dokters gaven haar slechts twee weken en inmiddels zijn er al bijna drie voorbij, maar mijn oma heeft altijd al gewoon gedaan wat ze zelf wilde;)
Mam, als je nog de mogelijkheid hebt om dit aan oma voor te lezen: nu komen de leuke ervaringen, dus begin hier!

VRIJDAG 6 FEBRUARI - KUMASI
Vrijdag begon ons eerste grote 'avontuur' met z'n tweetjes: Kumasi! Het reserveren van een hotelkamer ging al bijna mis. De receptionist die we aan de telefoon hadden sprak heel slecht Engels en het kostte ons een kwartier voordat hij ons eindelijk begreep en we een kamer hadden gereserveerd (hoopten we).
De ochtend voordat we naar Kumasi gingen zijn we met alle kinderen van Adom Daycare naar een veld geweest in de buurt. We hadden voetballen, ballonnen en bellenblaas voor ze meegenomen. Resultaat: ontzettend blije kinderen, leraressen en vrijwilligers! Het was heerlijk om de kinderen eindelijk eens echt te zien spelen! Tegen elven hebben we ze allemaal teruggebracht en moesten Anne en ik naar huis, want we hadden een lange reis voor de boeg!
En wat een reis: eerst een uur in de trotro naar Koforidua en dan vervolgens nog vijf uur lang naar Kumasi. We waren al blij dat we de goede trotro hadden gevonden, maar nu kwam het moeilijkste gedeelte, waar is het hotel? Gelukkig zaten er ontzettend behulpzame mensen in de trotro en die hebben ons de goede kant op gewezen. Het hotel bleek helemaal niet zo moeilijk te vinden. Na onze aankomst hebben we onze tassen uitgepakt (het is nog niet zo gemakkelijk om alles voor een heel weekend in een tas te proppen), zijn we een wandeling gaan maken en hebben we een restaurantje opgezocht. We moesten een donker steegje door en een lange steile trap op, maar uiteindelijk kwamen we bij restaurant Queen's Gate terecht, vanwaar we over de straten van Kumasi konden uitkijken. Na het eten zijn we teruggegaan naar het hotel (teruggerend, het begon te regenen) en meteen gaan slapen. Het was een lange dag!

Het ontbijt, geroosterd brood met een omelet, was heerlijk. Ons plan was om eerst de Kejetia Market te bezoeken en dan 's middags naar het paleis te gaan. De Kejetia Market was gemakkelijk te vinden en immens groot. Het is onderverdeeld in verschillende secties met kleding, vis, vlees, kruiden, sieraden etc. Er waren verschrikkelijk veel mensen en we konden nog geen tien stappen doen of we werden weer door iemand vastgegrepen en gevraagd of we wat wilden kopen. Een gave ervaring, maar wel overweldigend!
Het duurde iets langer om het Manhyia Palace te vinden. Na uren doelloos rondgelopen te hebben en in verkeerde richtingen gestuurd te zijn was er eindelijk een man die ons de goede weg kon wijzen en zelfs het hele eind met ons is meegelopen. Gelukkig! De rondleiding was heel interessant, er werd van alles verteld over de vroegere en huidige koningen van de Ashanti's (de Ghanese bevolking die in dat deel van Ghana woont). Jammer genoeg mochten we binnen geen foto's maken, want er waren ontzettend veel kostbare dingen te zien.
We hebben nog een tijd rondgelopen, zijn ons vervolgens gaan opfrissen in het hotel en hebben heerlijk gegeten in een restaurant.

Zondag hadden we het plan opgevat om naar het Armed Forces Museum te gaan, dat dicht bleek te zijn op zondag. Gelukkig zijn wij 'obruni's', dus werden we benaderd door een wildvreemde man die zei dat hij wel de sleutel en een gids voor ons kon regelen. Hij sprong op zijn fiets en ja hoor, vijf minuten later was hij terug en konden we een rondleiding krijgen. Geweldig dat dat hier zo maar kan! Alle wapens en foto's die te zien waren in het museum waren heel indrukwekkend. Ook zagen we een gevangenis van slechts zo'n vier vierkante meter waar wel twintig mensen tegelijk ingestopt werden, zodat ze konden wachten op hun dood. Verschrikkelijk, het gaf me echt een naar gevoel als ik me dat voorstelde.
We hebben na het museum nog snel wat standbeelden bezocht en zijn vervolgens meteen naar huis gereden met de trotro. (Nouja, meteen... we moesten anderhalf uur wachten voordat de tro eindelijk vol was). We waren precies op tijd thuis om de finale van de Afrika Cup te zien, die heel spannend was, maar die we helaas hebben verloren.

Het was een geweldig weekend, super gaaf om zo met z'n tweeën naar een grote, totaal onbekende stad te gaan. We zijn zeker een keer of vijftien verdwaald (en dat is niet overdreven), maar dat maakte het juist extra leuk!


VRIJDAG 13 FEBRUARI - ADA FOAH
Plannen voor dit weekend hadden we weken van te voren al gemaakt. Samen met Bernhard uit Oostenrijk en Syochi uit Japan zijn Anne en ik vrijdagmiddag vertrokken naar Ada Foah (je zegt: Ada Fo). Eenmaal aangekomen bij het station in Ada Foah werden we opgehaald door Desmond, die ons met een boot naar Maranatha Beach Camp heeft gebracht, waar we twee nachten zouden blijven slapen. Het begon al donker te worden en alle lichtjes die je op de eilanden zag waren prachtig!
Als ik thuis kom zal ik alle foto's op facebook zetten maar ik zal nu proberen zo goed mogelijk te beschrijven hoe het er daar uitziet.
Maranatha Beach Camp bestaat uit allemaal rieten hutjes met vrolijk gekleurde landenvlaggen op de deuren. Binnen is een tweepersoonsbed met een roze klamboe erboven. (Ontzettend romantisch, zeker omdat het zaterdag valentijnsdag was. Alleen een beetje jammer dat Anne en ik allebei een vriend hebben die op dit moment heel ver weg is haha. In ieder geval hoefden we ons niet helemaal alleen te voelen 's nachts omdat we het bed makkelijk konden delen.) In de hutjes is geen vloer: je staat gewoon direct op het strand. Het kamp ligt tussen een rivier (een meer) en de zee in. Het is geweldig om daar wakker te worden door het geluid van de golven! Alle palmbomen zijn in verschillende vrolijke kleuren geschilderd. In het weekend is er muziek, een kampvuur en wordt er volop gedanst. We hebben ontzettend veel mensen leren kennen en heel veel gelachen.
Op zaterdag hebben we een boottocht van drieënhalf uur gemaakt over de rivier. Voetjes in het water, zonnetje erbij, een beetje wind, heerlijk! We zijn naar 'crocodile-island' geweest, waar we ook daadwerkelijk krokodillen hebben gezien en naar 'rum-island', waar we echte traditionele Ghanese rum mochten proeven.
Zondags zijn we naar het einde van het eiland gelopen en hebben de plek gezien waar de rivier en zee elkaar ontmoeten. Gaaf om te golven te zien die van beide kanten komen en de vissers die urenlang in de branding stonden in de hoop wat vis te vangen.
We hebben echt volop genoten het hele weekend! Dit waren de leukste dagen tot nu toe!


In de tussentijd hebben we ook vijf weken lang op donderdagmiddag een 'reading-project' gehad met kinderen van een basisschool in de buurt. Ik werd ingedeeld bij het groepje met het "hoogste" niveau. De kinderen moesten om de beurt een stukje voorlezen uit een Engels boek en wij konden ze dan helpen en corrigeren. Hartstikke leuk om te doen en voor de kinderen heel leerzaam, aangezien het Ghanees-Engels dat ze leren niet altijd even goed is.

Onze hostmoeder, Naomi, was 19 februari jarig en we hebben de 20e haar verjaardag gevierd (wat betekent dat we niet gereisd hebbendat weekend). In de nacht van de 18e op de 19e hadden we (Anne, May en ik, May is een vrijwilliger uit Canada die begin die week was aangekomen) stiekem de kamer versierd, waar Naomi heel verrast mee was. Naomi vierde haar verjaardag groots, had heerlijk gekookt en een enorm grote taart gebakken, die we de volgende ochtend als ontbijt hebben opgegeten. Als cadeautje hebben we haar, Erica en Ester mee uit eten genomen.

Anne en ik blijven eigenlijk elke dag veel langer op ons werk dan dat moet, waardoor we het ons konden permitteren om een keer een dagje vrij te nemen en naar Koforidua te gaan. Daar heb ik mijn visum kunnen verlengen (een hele opluchting dat dat niet meer hoeft) en hebben we onze ogen uitgekeken op de markt. Alle mensen in Koforidua zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Het is dan wel een grote stad, maar het is heel anders dan in bijvoorbeeld Kumasi. Ik heb heel mooie Ghanese stoffen gekocht waar ik een jurk en een rokje van heb laten maken. Ze zijn echt super leuk geworden!

Omdat het zo lang geleden is dat ik heb kunnen schrijven op mijn blog, zal ik niet alles vertellen wat er tot nu toe is gebeurd, want dan wordt het een nog veel langer verhaal. Dit is ongeveer wat ik heb meegemaakt tot dag 50 en ik zit inmiddels al op dag 66. Volgende week zal ik vertellen over de afgelopen twee weken en de komende week.

Ik ben gisteren begonnen met mijn tweede project (Public Health) en het is ontzettend leuk, dus ik blijf hier voorlopig nog even lekker genieten.

Jullie horen snel van me!

Liefs, Iris