De eerste twee weken
14 Januari 2015 | Ghana, Akropong
Ik kan me haast niet voorstellen dat ik hier alweer bijna twee weken ben! (en dat ik nu pas tijd heb gevonden om naar een internetcafe te gaan).
Zondagochtend 4 januari ben ik met de taxi naar Mamfe gebracht, een klein stadje in de Akuapem Hills waar mijn gastgezin woont. Mijn gastmoeder heet Ms. Naomi Karl en woont samen met haar dochtertje Erica en haar nicht Ester. Ik voelde me meteen thuis toen ik daar aankwam en heel hartelijk welkom werd geheten. Ik maakte kennis met twee andere vrijwilligers: Marcus uit Denemarken en Kaithy uit de VS. Twee dagen later was kwam er een derde vrijwilliger, Anne-Katrin uit Duitsland.
De eerste paar dagen was ik echt ontzettend moe, met name door de grote verschillen in temperatuur. Gelukkig hoefde ik niet meteen aan het werk! 's Maandags werd ik door de Chief van Mamfe meegenomen naar Koforidua, een grote stad verder naar het Noorden, waar ik mijn introductie kreeg. Hij liet me zien waar ik mijn geld kon wisselen, waar de bank, het postkantoor en de bibliotheek zijn en waar ik een simkaart kon kopen, zodat ik hier gewoon kan bellen en sms'en, en zelfs toegang heb tot internet! Laure, mijn projectcoordinator, kwam 's middags langs en heeft me alles uitgelegd over mijn werk bij het Adom Day Care Center. Ze vertelde ook dat de kinderopvang nog een weekje dicht zou zijn i.v.m. de kerstvakantie, maar dat ik de eerste week met Kaithy mee kon naar naar de Marcoff Foundation, het weeshuis waar zij werkt. (Eigenlijk wel fijn, dan hoefde ik de eerste dag in ieder geval niet in mijn eentje!)
De kinderen in het weeshuis zijn tussen de 2 en 19 jaar oud, en het verbaasde me echt hoe zelfstandig ze al zijn. Zelfs de allerjongsten weten al hoe ze zichzelf moeten wassen en hoe ze de afwas moeten doen. Aan de andere kant is dat niet zo heel gek, want de dames die de leiding over het weeshuis hebben bekommerden zich, afgezien van af en toe eten koken, totaal niet over de kinderen. Het is heel naar om al die kinderen daar zo te zien, vies en met kapotte kleren, maar gelukkig hebben we heel veel blije gezichtjes gezien omdat we de hele week met ze gespeeld hebben, ze af en toe wat les hebben gegeven en als klap op de vuurpijl de laatste dag ballonnen mee hebben gebracht! Ik weet zeker dat ik ze tijdens mijn verblijf hier in Mamfe nog een keertje ga opzoeken.
Zaterdag zijn we met z'n zevenen naar de Boti falls geweest. Jammer genoeg was de waterval niet op zijn mooist vanwege het droge seizoen, maar we hebben wel een beetje over de rotsen kunnen klimmen en kunnen zwemmen, dus al met al was het een geslaagde dag!
Deze week ben ik samen met Anne begonnen met ons werk bij Adom Day Care Center. Dit ligt in Akropong, een stadje op zo'n vier kilometer afstand van Mamfe, dus we hoeven 's ochtends maar tien minuutjes met de taxi te reizen. Op de drukke dagen zijn er ongeveer 60 kinderen in de dagopvang (nu is het gelukkig rustiger, zo'n 30 kinderen) die over het algemeen tussen de 6 maanden en 6 jaar oud zijn, maar op dit moment varieert de leeftijd van 2-5. Het zijn enorme schatjes, alleen moeten ze nog wel leren om naar ons te luisteren, en dat we er niet alleen maar zijn om met ze te spelen haha. Ons plan was om de eerste paar dagen te observeren en dan langzamerhand wat activiteiten met een groepje kinderen te ondernemen, maar doordat er een lerares ziek was vandaag, stonden wij ineens met z'n tweeen voor een klas vol kinderen. Ik moet zeggen, voor een eerste poging lesgeven aan een klas met twintig schreeuwende kinderen die doen alsof ze geen Engels verstaan, ging het niet slecht!
Het is echt onmogelijk om alles te vertellen wat ik heb gezien en gedaan, want dan zou ik veel te veel op moeten schrijven, maar er zijn nog een paar dingen die ik heb ervaren die echt bij het Ghanese leven horen.
Een veelgebruikt vervoersmiddel hier is de trotro, een soort minibusje waar zoveel mogelijk mensen in worden gepropt. Gevaarlijk, maar wel lekker goedkoop (en vaak de enige optie). Het enige nadeel is dat trotro's niet op een bepaalde tijd vertrekken en aankomen. Als je geluk hebt is de trotro al bijna vol en rijdt hij meteen weg, maar je moet niet gek opkijken als je minstens een half uur tot een uur moet wachten tot hij vertrekt. Ghanezen nemen het gelukkig niet zou nauw met de tijd, als je om drie uur hebt afgesproken en je bent er om vijf uur nog niet, is dat vaak geen enkel probleem.
Hier in de Akuapem Hills wil de elektriciteit nog wel eens uitvallen (en uitblijven) en hebben we nooit stromend water. Daarom gebruiken we een 'bucket shower'. Dat houdt in dat je met een klein emmertje wat water uit een grote emmer schept en dat over je heen gooit. En ja, dat is koud, vooral als je 's morgens doucht zoals ik. Ik moet zeggen dat ik de warme douche thuis eigenlijk helemaal niet mis. Je wordt van de bucket shower lekker wakker en je bespaart heel veel water!
Naomi is echt een ontzettend goede kok! Ook al lust ik thuis bijna alles, toch was ik bang dat ik hier veel niet lekker zou vinden, maar dat valt heel erg mee. Het enige wat ik niet lust is plantain, een soort van groene banaan die meestal wordt geroosterd. Gelukkig is Naomi zo lief om rekening te houden met de wensen van de vrijwilligers, dus hoef ik niet gedwongen plantain te eten. Ghanezen eten vaak heel pittig, maar zelfs daar begin ik al een beetje aan te wennen. Het enige wat ik hier mis zijn groenten, want dat wordt hier niet veel gegeten, maar gelukkig zijn er genoeg kraampjes waar ik lekkere tomaten en komkommers kan kopen.
Ik ben heel erg benieuwd hoe de komende weken zullen zijn en wat we allemaal gaan zien en doen. Dankzij Marcus, die hier al bijna zes maanden is, heb ik al heel wat leuke bestemmingen op de planning staan om in het weekend naar toe te reizen!
Zondagochtend 4 januari ben ik met de taxi naar Mamfe gebracht, een klein stadje in de Akuapem Hills waar mijn gastgezin woont. Mijn gastmoeder heet Ms. Naomi Karl en woont samen met haar dochtertje Erica en haar nicht Ester. Ik voelde me meteen thuis toen ik daar aankwam en heel hartelijk welkom werd geheten. Ik maakte kennis met twee andere vrijwilligers: Marcus uit Denemarken en Kaithy uit de VS. Twee dagen later was kwam er een derde vrijwilliger, Anne-Katrin uit Duitsland.
De eerste paar dagen was ik echt ontzettend moe, met name door de grote verschillen in temperatuur. Gelukkig hoefde ik niet meteen aan het werk! 's Maandags werd ik door de Chief van Mamfe meegenomen naar Koforidua, een grote stad verder naar het Noorden, waar ik mijn introductie kreeg. Hij liet me zien waar ik mijn geld kon wisselen, waar de bank, het postkantoor en de bibliotheek zijn en waar ik een simkaart kon kopen, zodat ik hier gewoon kan bellen en sms'en, en zelfs toegang heb tot internet! Laure, mijn projectcoordinator, kwam 's middags langs en heeft me alles uitgelegd over mijn werk bij het Adom Day Care Center. Ze vertelde ook dat de kinderopvang nog een weekje dicht zou zijn i.v.m. de kerstvakantie, maar dat ik de eerste week met Kaithy mee kon naar naar de Marcoff Foundation, het weeshuis waar zij werkt. (Eigenlijk wel fijn, dan hoefde ik de eerste dag in ieder geval niet in mijn eentje!)
De kinderen in het weeshuis zijn tussen de 2 en 19 jaar oud, en het verbaasde me echt hoe zelfstandig ze al zijn. Zelfs de allerjongsten weten al hoe ze zichzelf moeten wassen en hoe ze de afwas moeten doen. Aan de andere kant is dat niet zo heel gek, want de dames die de leiding over het weeshuis hebben bekommerden zich, afgezien van af en toe eten koken, totaal niet over de kinderen. Het is heel naar om al die kinderen daar zo te zien, vies en met kapotte kleren, maar gelukkig hebben we heel veel blije gezichtjes gezien omdat we de hele week met ze gespeeld hebben, ze af en toe wat les hebben gegeven en als klap op de vuurpijl de laatste dag ballonnen mee hebben gebracht! Ik weet zeker dat ik ze tijdens mijn verblijf hier in Mamfe nog een keertje ga opzoeken.
Zaterdag zijn we met z'n zevenen naar de Boti falls geweest. Jammer genoeg was de waterval niet op zijn mooist vanwege het droge seizoen, maar we hebben wel een beetje over de rotsen kunnen klimmen en kunnen zwemmen, dus al met al was het een geslaagde dag!
Deze week ben ik samen met Anne begonnen met ons werk bij Adom Day Care Center. Dit ligt in Akropong, een stadje op zo'n vier kilometer afstand van Mamfe, dus we hoeven 's ochtends maar tien minuutjes met de taxi te reizen. Op de drukke dagen zijn er ongeveer 60 kinderen in de dagopvang (nu is het gelukkig rustiger, zo'n 30 kinderen) die over het algemeen tussen de 6 maanden en 6 jaar oud zijn, maar op dit moment varieert de leeftijd van 2-5. Het zijn enorme schatjes, alleen moeten ze nog wel leren om naar ons te luisteren, en dat we er niet alleen maar zijn om met ze te spelen haha. Ons plan was om de eerste paar dagen te observeren en dan langzamerhand wat activiteiten met een groepje kinderen te ondernemen, maar doordat er een lerares ziek was vandaag, stonden wij ineens met z'n tweeen voor een klas vol kinderen. Ik moet zeggen, voor een eerste poging lesgeven aan een klas met twintig schreeuwende kinderen die doen alsof ze geen Engels verstaan, ging het niet slecht!
Het is echt onmogelijk om alles te vertellen wat ik heb gezien en gedaan, want dan zou ik veel te veel op moeten schrijven, maar er zijn nog een paar dingen die ik heb ervaren die echt bij het Ghanese leven horen.
Een veelgebruikt vervoersmiddel hier is de trotro, een soort minibusje waar zoveel mogelijk mensen in worden gepropt. Gevaarlijk, maar wel lekker goedkoop (en vaak de enige optie). Het enige nadeel is dat trotro's niet op een bepaalde tijd vertrekken en aankomen. Als je geluk hebt is de trotro al bijna vol en rijdt hij meteen weg, maar je moet niet gek opkijken als je minstens een half uur tot een uur moet wachten tot hij vertrekt. Ghanezen nemen het gelukkig niet zou nauw met de tijd, als je om drie uur hebt afgesproken en je bent er om vijf uur nog niet, is dat vaak geen enkel probleem.
Hier in de Akuapem Hills wil de elektriciteit nog wel eens uitvallen (en uitblijven) en hebben we nooit stromend water. Daarom gebruiken we een 'bucket shower'. Dat houdt in dat je met een klein emmertje wat water uit een grote emmer schept en dat over je heen gooit. En ja, dat is koud, vooral als je 's morgens doucht zoals ik. Ik moet zeggen dat ik de warme douche thuis eigenlijk helemaal niet mis. Je wordt van de bucket shower lekker wakker en je bespaart heel veel water!
Naomi is echt een ontzettend goede kok! Ook al lust ik thuis bijna alles, toch was ik bang dat ik hier veel niet lekker zou vinden, maar dat valt heel erg mee. Het enige wat ik niet lust is plantain, een soort van groene banaan die meestal wordt geroosterd. Gelukkig is Naomi zo lief om rekening te houden met de wensen van de vrijwilligers, dus hoef ik niet gedwongen plantain te eten. Ghanezen eten vaak heel pittig, maar zelfs daar begin ik al een beetje aan te wennen. Het enige wat ik hier mis zijn groenten, want dat wordt hier niet veel gegeten, maar gelukkig zijn er genoeg kraampjes waar ik lekkere tomaten en komkommers kan kopen.
Ik ben heel erg benieuwd hoe de komende weken zullen zijn en wat we allemaal gaan zien en doen. Dankzij Marcus, die hier al bijna zes maanden is, heb ik al heel wat leuke bestemmingen op de planning staan om in het weekend naar toe te reizen!
-
14 Januari 2015 - 19:30
Andre:
Lieve Iris
Heel fijn om te horen dat je het zo erg naar je zin hebt,en als ik je zo hoor (lees) zal dat ook wel zo blijven
Ik zit nu bij oma aan een ghanese rijsttafel(getver) zal bij thuiskomst wel weer witlof en een koude douche worden.
Hele dikke knuffel van oma,dag lieve iris
En van je vader je bent geweldig miss you -
14 Januari 2015 - 19:32
Christiaan:
Heey lief!
Wat een ontzettend leuk verhaal zeg!
Ik ben blij dat je zo goed opgevangen wordt daar en je je daar thuis voelt.
het meelopen met Kaithy was denk ik wel een leuk opstapje voordat je aan de slag ging met je "eigen project". ik hoop dat je daar heel veel kids kan helpen en je er zelf ook veel van op steekt.
Je moet maar eens goed afkijken bij Naomi hoe ze al dat lekkere eten maakt. Dan kan je die keukengeheimen thuis met mij delen en kan ik tenminste eens iets koken dat je wel lekker vindt ;)
ik ben nog wel ontzettend benieuwd naar foto's!!! van het huisje waar je in verblijft van het opvangcentrum en het dorpje(en eentje van jezelf <3). Ik kan me namelijk echt niet voorstellen hoe het er daar uitziet. Als ik aan Ghana denk zie ik alleen maar rood zand voor me met een huisje van klei en een rieten dakje. waar je met een grote waterkruik op je hoofd over straat loopt.
Ik hoop dat het lukt een paar foto's hier op te zetten, en ik denk dat de andere daar ook heel benieuwd naar zullen zijn.
Maak er vooral een ervaring van die je nooit meer vergeet.(Want ik laat je nooit meer nog 3 maanden weg gaan zonder mij)
liefs en heel veel kusjes,
Christiaan
-
14 Januari 2015 - 20:22
Monique:
Hoi Iris
Een heel verhaal leuk om te lezen
wat je daar allemaal meemaakt.
Wat een indrukken allemaal! Fijn dat je het
Met je gast gezin zo goed getroffen hebt.
Veel plezier de komende tijd en tot het
Volgende reisverslag!
Groetjes,
Monique -
14 Januari 2015 - 22:07
Ilonka:
Hé Iris,
Hoe gaaf om te lezen dan mijn 'kleine' nichtje (waarvan ik nog haar luiers heb verschoond) nu zo'n avontuur aan het beleven is in Ghana. Je bent nog maar net 2 weken weg maar het klinkt alsof je je draai al aardig hebt gevonden! Leuk ook dat je nu al zoveel voor de kids kan betekenen. Zelfs al je eerste ervaring als 'juf' opgedaan. Dat staat vast goed op je CV als je straks met de alpo begint. Gelukkig duurt dat nog even en ga je eerst nog een paar fantastische weken tegemoet. Blijf vooral lekker verslagen schrijven want het is super leuk om te lezen.
Liefs van je 'grote' nicht -
14 Januari 2015 - 22:38
Mam:
Hé lieverdje,
Ik had al gereageerd maar zie het niet meer staan. Ik zal wel weer wat fout gedaan hebben :-)). Nog maar een poging.
Hartstikke fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt. Het is toch altijd spannend of iets werkelijk wordt wat je ervan verwacht. Mooi al die bijzondere ervaringen, die neem je de rest van je leven mee en ze zullen je zeker -Ilonka schreef het ook al- van pas komen bij je opleiding. Het is wel stil zonder jouw gekwebbel hoor. Ik ben het met je eens dat deze weken snel voorbij zijn gegaan, maar er volgen er nog elf! Bedank de moeder van je gastgezin maar namens mij, omdat ik het fijn vind dat je daar zo welkom bent en zij zo goed voor je zorgt!! Dag moppie, stuur je ook gauw foto's? Kunnen we zien hoe je afsteekt!
Veel liefs en een dikke knuffel Mam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
